Column - Het is 50 jaar na “mijn eerste kindermoord”
Algemeen
2.874
keer gelezen
De dood van de Limburgse 9-jarige jongen Gino heeft velen van ons diep geschokt. Weer een onschuldig kind dat al voetballend genoot van het leven.
Vanaf het eerste bericht in de media brak de onrust in mij los, zoals bij velen van u. ‘Het zal je kind maar wezen’, zong men vroeger, maar niet met deze bedoeling. Mijn eerste kindermoord maakte enorm veel indruk op mij en mijn schoolvriendjes. Het ging om Anita Pothuis, die op een kilometer afstand van onze Crooswijkse school woonde. Anita verdween als 12-jarige op 7 februari 1972 en werd pas op 19 maart nabij Zestienhoven gevonden. We waren zelf 9 jaar! Er werd gedregd naast de brug naar het Noordplein en die beelden vergat ik nooit meer. Jaren later fietste ik elke dag van Crooswijk naar het Oude Noorden om daar les te geven en elke keer dacht ik aan Anita. Vele jaren bleef zij op de cold caselijst staan tot de Haagse seriemoordenaar Koos Hendriks toegaf haar te hebben vermoord.
Als leraar kreeg ik te maken met 12-jarige leerlingen die een verpleegster vermoordden terwijl een ander een taxichauffeur doodde. Ook dat was enorm wreed. In die periode lag na een reis door Azië onze buurman zes weken dood in huis. We troffen reusachtige vliegen aan. In 2002 werd onze nog jonge buurvrouw van ons trappenhuis vermoord op de Boezemlaan. Drie jaar later wandelde ik in mijn tweede woonplaats Oostvoorne en op nog geen kilometer van ons huis stond een uitgebrande auto met het lijk van de lieve apotheekmedewerkster Carolina van Toledo. Het zijn gebeurtenissen die je wilt wegstoppen, maar telkens terugkeren.
Zoals ook de onfortuinlijke dood van ex-leerling Awale hier in Capelle in 2007 door mijn hoofd spookt als ik langs de flat aan de Purmerhoek rijd. De dood van Gino maakt dan weer veel los. Wat zou ik als ouder daarna doen? Mijn kennis(sen) in de onderwereld aanspreken? Zelf wraak nemen of wachten op de rechtspraak? Ik denk dat elke ouder zich deze week die vraag stelt. Eén ding is zeker. Net als Anita, nu 50 jaar geleden, kunnen we alleen nog maar denken aan deze kinderen. Hun leven is ten einde. Veel en veel te jong gestorven. Om niets.
Cor Hulsbus