Column - Armoede verbloemen is een kunst op zich

Als kind groeide ik op in de Rotterdamse wijk Nieuw-Crooswijk. Op dit moment getypeerd als de armste wijk van Nederland. In die tijd, vijftig jaar geleden, had je nette straten met prachtige namen als de Wandeloordstraat, Paradijslaan, Rusthoflaan en Kerkhoflaan. 

Velen kwamen alleen af en toe voor een begrafenis in die wijk met maar liefst twee kerkhoven en veel groenvoorzieningen. We, Luuk, Theo en al die anderen voetbalden er naar hartenlust op plantsoentjes of het Kralingse Bos dat op een paar honderd meter een El Dorado voor ons was. In onze klassen zaten ook kinderen die het thuis niet best hadden. Grote gezinnen, weinig inkomsten maar thuis wel volle muren met antiek en kunst, of was het kitsch? De benaming Crooswijkse kunst of kitsch staat garant voor fraaie schilderijen (huilende jongetje), bloempotten en echte souvenirs aan de muren. Hoe meer hoe beter, want dan liet je zien dat je het goed had. 

Wij trokken echter allemaal naar Capelle en kregen kinderen die het nog beter kregen dan wij. Ik kreeg in 1996 de leiding over een basisschool en zag dezelfde problemen als in Crooswijk. Ouders die mij smeekten hun kind wel mee te laten gaan op schoolreis. Soms stopte ik eigen geld in een envelop zodat een kind toch mee kon. In de gemeenteraad hield ik in 2001 een presentatie over het belang van schoolmaatschappelijk werk, waar men de noodzaak absoluut niet van inzag. Inmiddels zijn er talloze hulpverleners in en rond de scholen actief maar zijn de problemen alleen maar gegroeid. 

We zijn nu twintig jaar verder en de armoede neemt alleen maar toe. Stichting Leergeld en de (lokale) overheid allerlei instanties bieden hulp, maar niet iedereen durft die hulp te vragen. Het verbloemen van armoede is al een kunst op zich. Toch roep ik hen die menen in armoede te leven op zich te melden bij de hulpverleners. Doe het voor jezelf, maar bovenal voor de kinderen!