Groen

De zwarte randen onder mijn nagels verraden dat ik zojuist één van mijn hobby’s heb uitgevoerd: tuinieren. Een paar oude planten moesten nodig vervangen worden en lege potten snakten naar vrolijke zomerbloeiers, schrijft Sophie Dijkgraaff deze week in haar column.

Tevreden naar buiten kijkend merk ik op dat na een uurtje wroeten mijn balkon er geweldig uitziet en ik me heerlijk relaxed voel.
Met een kop thee en tablet plof ik neer.

Genietend van de warme drank kijk ik naar een tuinprogramma van de BBC. In niets te vergelijken met de zwaar gesponsorde programma’s in ons land. Nee, de Engelsen doen het anders.

Aan de hand van ervaren tuinders ‘loop’ ik door tuinen van formaat piepkleine postzegel tot méga groot. Experts beantwoorden vragen van kijkers en geven gedegen informatie over welke eenjarigen waar gebruikt kunnen worden.

Hoe en wanneer vaste planten gestekt mogen worden en groenten uitgepoot. Naast dit alles worden er ook initiatieven van inwoners getoond zoals het aanleggen van een gezamenlijke tuin in een Londense wijk waar de werkloosheid hoog is. Door dit soort projecten, waarbij mensen met diverse achtergronden samenwerken, komen ze ook dichter bij elkaar. Iets wat in deze tijd van segregatie hoognodig is.

Afgelopen week fietste ik naar de Koperwiek. Onderweg passeerde ik één van de buurttuinen die Capelle rijk is: de Wiekslag. Ondanks dat het een druilige dag was genoot ik van wat ik zag. Naar de hemel klimmende stokbonen en maïsplanten.

Over een pergola bij de entree dansten de nieuwe uitlopers van een druivenstruik op de wind. ‘Urban farming’ worden deze groene oases in de stad genoemd. Tijdens de gemeenteraadsverkiezingen aan het begin van dit jaar, presenteerden verschillende partijen hun ‘groene’ plannen voor onze stad waaronder de aanleg van schooltuintjes.

Ik dacht meteen: doen! Week de kinderen los van het internet. Laat ze nagels met rouwrandjes krijgen en net als elke tuinierder ervaren hoe mooi de natuur is!