Hans van Venrooij zwaait na ruim dertig jaar af bij SVS

Capelle - Altijd op zijn post. Niet alleen in zonnige omstandigheden maar ook wanneer ijzige stormen over sportpark Schenkel teisterden. Hans van Venrooij leidde voetbalvereniging SVS dertig jaar als voorzitter. Nu zit de klus erop, vindt hij. Op 15 november neemt het Schollevaars voetbalmonument afscheid met een receptie.

Door Jan J. Timmer

“Het is mooi geweest”, concludeerde Van Venrooij vorig jaar al. “Ik merkte dat ik wat afstand begon te nemen en me wat meer ging te ergeren in situaties waarin gemaakte afspraken net of net helemaal werden nagekomen. De flexibiliteit begon af te nemen. Toen besloot ik om de club voor te bereiden op mijn terugtreden. Ik houd van ronde getallen en dat kwam mooi uit: ik werd 70 en was 30 jaar voorzitter. Perfect moment om de hamer over te dragen. Als club waren we in de gelukkige omstandigheid dat zich in Dick Vlasblom een uitstekende opvolger aandiende; een man met een SVS-hart en voormalig financieel-directeur van een groot bedrijf. Voor mij was het een opluchting dat zo’n goede kandidaat het wilde overnemen.”

Hans van Venrooij kwam ergens halverwege de jaren tachtig in aanraking met het toen nog prille, in 1983 opgerichte, SVS. “Mijn zoon wilde gaan voetballen en ik ging mee om te kijken”, vertelt hij. Niet veel later werd ik elftalleider en lid van de jeugdcommissie om vervolgens in het bestuur terecht te komen. Twee periodes was ik secretaris en dertig jaar voorzitter. “Toen ik de hamer in handen kreeg was SVS veel kleiner dan nu. De club had zo’n 200 leden. Dat was a meer dan de prognose van de gemeente Capelle aan den IJssel destijds. Die ging uit van maximaal 1689 leden op twee velden.”Van lieverlee zag Van Venrooij zijn verenging verder groeien. Anno 2019 telt SVS zo’n 900 leden, waarvan 650 voetballen. De weg daar naar toe telde vele obstakels. “Het begin was sowieso zwaar en moeilijk’”, blikt Van Venrooij terug. “Met uitzondering van mensen als Joop Snijders, Thijs van Mullem en Ton Snelders liep er niemand rond met bestuurlijke ervaring. ook voor mij was alles nieuw. Het was een tijd van vallen, opstaan en heel veel doen. Je was niet alleen voorzitter, maar je maaide ook het gras, stond achter de bar en verrichtte allerlei hand- en spandiensten. Er zijn jaren geweest dat ik hier iedere dag aanwezig was, zeker ook in de periode waarin SVS langs het randje van de afgrond scheerde vanwege financiële problemen. Het was zwaar, maar ik piekerde er niet over om de pijp aan Maarten te geven. Ik ben geen wegloper. Uiteindelijk keerde het tij mede vanwege een plotselinge sterke groei van ons ledenaantal. De contributie- en barinkomsten stegen navenant en hielpen ons op de been.”

De voorbije vijftien jaar ontwikkelde SVS zich tot een stabiele factor in het regionale voetballandschap; een goed geleide vereniging die zich in betrekkelijke rust kan doorontwikkelen. Ook in dat opzicht kan Hans van Venrooij met een tevreden gevoel een stap terugdoen. “Zo voel ik het zelf ook”, glimlacht hij. “Mijn voorzitterstaak is volbracht. Het is tijd voor andere dingen. Mijn kleinkinderen bijvoorbeeld. Wat vaker op vakantie gaan. Lekker langs de lijn staan bij het eerste elftal, want ook dat is relaxter wanneer je geen officiële verantwoordelijkheden draagt. In al die jaren hebben we ons als vereniging ook in sportieve zin ontwikkeld. Het eerste elftal begon ooit in de onderbond is inmiddels een prima tweedeklasser met een uitstekende trainer: Wout Ooms. Ik heb veel oefenmeesters zien komen en gaan, maar Wout is wat mij betreft de beste. Hij heeft veel verstand van voetbal en weet al zes seizoenen lang precies hoe hij met de voetbalgeneratie van nu moet omgaan. Ook Patrick van Loo is hier lang geweest. Mooie kerel. Prima coach. En uit de beginjaren herinner ik me natuurlijk nog Fred Muhlenbruch als hoofdtrainer. Een enthousiaste kerel die een elftal door muren kon laten gaan. En dan is er nog een heel regiment aan trainers die vaak heel kort bleven. Ook dat is SVS: je moet hier passen. Is dat niet het geval dan weet je dat vaak al binnen een paar weken, ha ha! Dat ik het hier meer dan dertig jaar heb volgehouden zegt wel iets over de relatie tussen SVS en mij. Ik heb het ondanks alle problemen onderweg met liefde gedaan en ben mijn club dankbaar voor alles wat ze mij heeft teruggegeven. Ik was lekker onder de mensen, legde fijne contacten en sloot waardevolle vriendschappen. Ik blijf hier uiteraard graag komen. En dat is ook nog om een andere buitengewoon belangrijke reden: het is hier simpelweg gezellig!”