Sunny Hsieh terug van weggeweest

Capelle - Badmintonclub Schollevaar komt voor het eerst in haar bestaan uit in de eerste divisie. En Sunny Hsieh is er bij!

Door Jan Timmer

“Heerlijk om weer voluit te kunnen spelen”, zegt de 21-jarige sportman, die anderhalf jaar geleden een zware knieblessure opliep en na en operatie en een intensieve revalidatie weer terug in het vlaggenschip van zijn vereniging. “Ik raakte destijds geblesseerd in één van de laatste competitiewedstrijden van het seizoen. Mijn kruisband scheurde af; een enorm dieptepunt na een seizoen dat daarvoor alleen maar uit mooie momenten bestond. Het team speelde goed, ik was in vorm. En dan gebeurt er zoiets.”

Voor Ksieh zat er vanaf dat moment niets anders op dan hopen op herstel. “Uiteindelijk vond de operatie pas na zeven maanden plaats”, vertelt hij. “Daarna begon het revalideren. Omdat de coronacrisis trainen moeilijk maakte en de sportscholen dit voorjaar niet open mochten besloot ik naar Taiwan te vertrekken. Daar was het virus prima onder controle en kon ik volop oefenen, trainen en op familiebezoek. Het waren in alle opzichten prima maanden. Taiwan heeft een mooie badmintoncultuur en heel veel zeer goede spelers. Ik weet nog goed dat ik was uitgenodigd op een school ergens in het noorden van het eiland. Bij mijn introductie werd de scholieren verteld dat ik vroeger tot de Nederlandse Jeugd top 10 behoorde. Hadden ze dat maar niet gezegd, want vervolgens ging ik de baan op en won ik maar twee van de vijftien partijen tegen die Taiwanese jongens. Wat waren die gasten goed, zeg! Ik weet zeker dat een aantal van hen in Nederland in de Eredivisie zou meekomen. Eén ding is duidelijk: die tijd in Taiwan heeft me enorm geholpen in mijn herstelproces én mijn kennis over badminton.”

Inmiddels is Sunny Hsieh weer fit en keerde hij deze zomer terig in het eerste team van BCS. Vorige week maakten hij en zijn ploeggenoten hun eerste divisiedebuut tegen het sterke Hoornse BC. de Capellenaren leden een nederlaag. Hsieh was niet volledig tevreden over zijn eigen optreden. “Trainen is toch anders dan onder druk wedstrijden spelen”, zegt hij. “Het kwam er bij mij nog niet helemaal uit, maar ik merk wél dat ik aardig op de weg terug ben. Op trainingen dacht ik nog regelmatig ‘houdt mijn knie het’, maar daar heb ik in de wedstrijd niet meer aan gedacht. Da’s toch een mentale overwinning, vind ik. Mede daardoor ga ik steeds meer durven in het veld en dat is goed. Want ik weet dat ik beter kan dan wat ik tot nog toe heb laten zien. Hoe dan ook: ik hoop bij te dragen aan een mooi seizoen waarin we ons hopelijk handhaven. Ik had, toen ik als 11-jarige via een schooltoernooitje voor het eerst in aanraking kwam met badminton, nooit durven dromen dat ik tien jaar later in de eerste divisie zou mogen uitkomen. In dat opzicht heb ik een droom kunnen waarmaken. En die droom heeft extra waarde na wat ik met mijn knie heb meegemaakt. Ik sta er weer en dat maakt me erg blij!”