Lintje met een Spaans tintje

CAPELLE • Tot het allerlaatste moment had Liesbeth Scheerhoorn niet in de gaten dat zij op de dinsdag voor Koningsdag onderscheiden zou worden met een lintje. De uitreiking en het daarop volgende feest waren er voor haar niet minder leuk om. 

Liesbeth Scheerhoorn tuinde met open ogen in de smoes waarmee zij op 26 april naar het lintjesfestijn werd gelokt. “We zouden naar een expositie gaan van een oud buurmeisje in Capelle. Ik had dat meisje al lang niet gezien, maar mijn dochter heeft nog contact met haar. Er is níets bij mij opgekomen. Er was een bode die ons heel vriendelijk ontving. Intussen stonden achter mijn rug mijn dochters knipogen te geven aan de bode. Wat mij wel opviel was dat de bode ineens luid mijn naam zei; dat was een beetje vreemd. Toen we naar een halletje liepen, zat iedereen daar: mensen die uit Spanje overgekomen waren, kleinkinderen, mijn petekind met zijn gezin. Ik vroeg aan een van de Spaanse meisjes: “Wat doe jij hier?” Maar ik had nog steeds geen besef dat er iets voor mij gepland was. Toen de burgemeester verscheen en het woord ‘lintjes’ viel, begon er iets te dagen.” Daarna was er nog een verrassingsfeest in de wijnkamer bij Wijnbar de Bank. “Even koffiedrinken en bijkomen”, dacht Liesbeth, maar niets bleek minder waar: er zaten 50 familieleden en vrienden klaar voor een feestje. “Iedereen die jou dierbaar is, was er”, vat dochter Amparo Wickel het samen. 

Liesbeth Scheerhoorn werd benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau, onder meer voor de inspanningen die zij verricht heeft voor de Spaanse gemeenschap in Rotterdam. Via een vriendin - die een Spaanse verloofde had - ontmoette Liesbeth haar Spaanse man José. Zo kwam zij in contact met de gemeenschap van eerste Spaanse gastarbeiders. “De eerste gastarbeiders die hierheen kwamen hebben het echt moeilijk gehad. Ze kwamen uit een land waar een dictatuur heerste (Franco was aan de macht) en kwamen vaak uit dorpen. Die kwamen hier dan in de grote stad, waar zij tegen allerlei dingen aan liepen. De kinderen pikken een nieuwe taal snel op, maar de ouders niet. Daarna ontstaat het cultuurverschil, waarbij kinderen de taal leren en met Nederlandse vriendjes omgaan, terwijl de ouders die ervaring niet hebben.”

Liesbeth, nu al 24 jaar woonachtig in Capelle, hielp vooral als tolk. “Ik heb vertaald bij sollicitaties, de kinderbescherming, bij rijexamens, in scholen, ziekenhuizen en zelfs bij een bevalling. Bij het Hooggerechtshof ben ik zelfs nog beëdigd als tolk, nadat de rechter zich afvroeg af dat eigenlijk al gebeurd was.”
“Het nieuws dat mijn moeder hielp verspreidde zich ook onderling”, vertelt dochter Amparo. “Zo wisten veel mensen uit de Spaanstalige gemeenschap: als er problemen zijn, moet je aankloppen bij Liesbeth. Zij heeft uiteindelijk heel veel mensen op weg geholpen en wegwijs gemaakt in Nederland.”

Naast haar werk voor Spaanse arbeidsimmigranten heeft Liesbeth zich op allerlei vlakken ingezet voor het Rode Kruis, als mantelzorger voor familieleden en momenteel nog als gastouder van onder anderen een jongetje. Ook heeft zij veel ‘probleemkinderen’ en kinderen uit probleemgezinnen opgevangen. “Het leek soms wel of zij ook deel uitmaakten van de familie”, zegt Amparo.  

En het lintje? Dat wordt netjes opgeborgen. Maar eerst gaan Liesbeth Scheerhoorn en haar familie nagenieten en alle cadeaus en bossen bloemen netjes een plek geven.