Column van Gerard Vermeeren: De brug over de IJssel

Capelle/Krimpen aan den IJssel - Ik sta midden op de brug. De brug die Krimpen aan den IJssel verbindt met Capelle aan den IJssel. Tussen de gemeente waar ik tien jaar heb gewoond en de gemeente waar ik sinds zeventien jaar woon. Ik probeer het midden op de millimeter nauwkeurig te benaderen. Een hele opgave weet ik nog van mijn aardrijkskundelessen op de middelbare school.

Mijn toenmalige leraar stelde zijn leerlingen vaak de vraag waar de grens lag. ‘Nee, waar precies?’ bulderde hij dan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat het nauwelijks met precisie bleek aan te geven. Waar begint het water van de sloot? Wanneer is het land en wanneer water? Op welk punt raakt de zool van je schoen de grond? Of waar ligt de grens tussen twee kleuren verf op een doek?

‘Eén, twee, drie Chinees’, was zijn gevleugelde uitspraak. Hij nam zijn hele klas studenten mee door de school, om na elk derde krijtstreepje ‘Chinees’ te zeggen. Hij begon op het bord, vervolgens de muur, de vloer, de gang, de trappen - het waren er drie naar de onderste etage in het gebouw aan de Stationssingel in Rotterdam - om vervolgens bij de lerarenkamer uit te komen, waarna hij zei: ‘En nu koffie!’ Hiermee wilde hij - voor visueel ingestelden - laten zien dat één op de vier wereldburgers een Chinees was.

En nu sta ik hier drieëndertig jaar later mijn positie te bepalen tussen heden en verleden. Wat ‘onnauwkeurig’ heb ik het midden van de brug bepaald. Ik heb gewoon het hekwerk als maat genomen en toen vanaf twee kanten geteld. Ik focus mij op de uiteindelijk berekende centimeter onder me. Brommers en fietsers razen voorbij terwijl ik gebiologeerd inzoom op de structuur van het asfalt. Wanneer ik de plattegrond erbij zou pakken zou mijn streepje een ‘dikke’ meter breed zijn geweest. Dan had ik zeker het precieze midden wel bestreken, maar de exacte bepaling is inderdaad een kunst en op deze microschaal niet te doen. Met één voet in Krimpen en één in Capelle besluit ik het op te geven. Ik zou ter nagedachtenis aan mijn aardrijkskundedocent van de middelbare school hier op deze plek, wel een plaquette willen ophangen.

Van de schrijver, Gerard Vermeeren, zijn de boeken ‘Zeewaardig’ en ‘Een raar seizoen en een rare vogel’ bij uitgeverij Boekscout.nl verschenen.