Ben en Tineke: ‘Wekelijks zwaaien in plaats van wandelen’
Algemeen
51
keer gelezen
Capelle - Echte globetrotters waren ze, Ben de Jong (79) en Tineke (78). Na jaren in Zuid-Europa en Azië, verhuisden ze in 2015 terug naar Capelle. Kort daarop kreeg Ben de diagnose dementie en werd Tineke mantelzorger. Hoe gaat het met ze in tijden van corona?
Tineke vertelt. “Vooral in Azië hebben we heerlijk gewoond. Wat betreft het klimaat, maar ook de mensen. Het was een hypermodern land, en we hadden er fijne vrienden.” Toen ze terugkwamen naar Nederland, waren er steeds meer signalen dat het niet goed ging met Ben.
In 2016 kwam de diagnose: Alzheimer. Tineke: “Ik heb twee maanden gehuild.” Ben kreeg medicijnen om de effecten van de dementie af te zwakken. Maar hij kreeg er waanideeën door. “Hij werd heel achterdochtig. Dat gaf mij veel stress.”
Ben kon een paar dagen per week terecht bij de dagbesteding van de Zellingen. Vorig jaar kreeg hij eindelijk de juiste medicijnen. “Nu zijn de wanen er nog maar soms, en duren ze korter.” Tineke kwam weer tot rust, ook doordat Ben elke dag wandelde met een van hun kinderen of wandelvrijwilliger Margreet. Tineke: “Margreet is een godsgeschenk. Zij en Ben kunnen het zó goed vinden!” Maar toen kwam corona, en de lockdown. De dagbesteding stopte, de wandelvrijwilliger kwam niet meer. Tineke: “De eerste tijd liep ik heel angstig rond. Nu houden we een vast ritme aan, dat geeft rust. Margreet wandelt regelmatig langs, dan zwaaien wij vanaf het balkon. En ze appt. Zo houden we contact.” Verder houdt het echtpaar zich aan de RIVM-richtlijnen. De kinderen zorgen voor de boodschappen. Tineke is blij met alle zorg en aandacht. “We worden niet alleen gelaten.”
Tineke denkt niet te ver vooruit. “Fysiek is Ben heel sterk. Maar hij herhaalt eindeloos dezelfde vragen en wil mij voortdurend kunnen zien. Anders wordt hij onrustig. Als ik het hem vraag, doet hij nog veel: het bed opmaken, stofzuigen, koffie zetten… Zijn kortetermijngeheugen is nul komma nul. Maar soms is hij nog de oude Ben. Als er mooie muziek op de radio is, doen we wel eens een dansje in de huiskamer.”
(Op verzoek van de geïnterviewde zijn de namen gefingeerd)