Voetbaltrainer Wim Eilander weet van geen ophouden

CAPELLE • Waar veel voetbaltrainers op hun 67e allang met ‘sportpension’ zijn, gaat Capellenaar Wim Eilander gewoon door.

De nieuwste aanwinst van het palmares van de Capellenaar luistert naar de naam FC Perkouw, een zaterdagvierdeklasser uit Berkenwoude die in alle opzichten beantwoordt aan het beeld van een authentieke, kleine dorpsclub. “Een mooie vereniging”, noemt Eilander zijn nieuwste voetbalomgeving. “Ik kende FC Perkouw al in de tijd dat ik vv Schoonhoven trainde. Met die club hebben we zeven keer tegen ze gespeeld. Slechts één duel uit die serie wisten we te winnen. We troffen elke keer een onverzettelijke opponent. Daardoor heeft Perkouw altijd in mijn achterhoofd gezeten als mogelijk volgende club.”

Palet
Wie de trainersgeschiedenis van Wim Eilander kent ziet een mooi palet aan verenigingen aan zich voorbij trekken. Zo was Eilander actief op het allerhoogste amateurniveau met nationaal bekende grootmachten als DOVO en Kozakken Boys, maar draaide hij er zijn hand ook niet voor om om met vijfdeklasser NTTV ten strijde te trekken. “Voor mij is het heel simpel,” glimlacht de ervaren coach. “Ik houd van voetbal en het optrekken met een groep jonge gasten. Het niveau waarop ik werkzaam ben vind ik veel minder interessant dan zaken als sfeer en welwillendheid. Ik reed de voorbije seizoenen met enorm veel plezier 57 kilometer vice versa naar Nieuw-Tonge om de jongens van NTVV te trainen en te coachen. Waar ik ook werkte, voetbal blijft voetbal, hé. Het enige dat verschilt is de kwaliteit van het spelersmateriaal. Daar pas ik mijn uitleg en oefenstof op aan. Verder is er eigenlijk geen verschil. Je bent bezig met mensen die je als team en individueel sterker wilt maken. Dat is bij FC Perkouw niet anders dan in mijn tijd bij DOVO of Kozakken Boys.”

Niet thuiszitten
Afgelopen jaar nam Wim Eilander afscheid van zijn baan overdag. “Ik ben altijd docent lichamelijke opvoeding geweest,” vertelt hij. “Een mooie job die ik tot en met mijn laatste dag in goede gezondheid heb mogen uitoefenen. Daar ben ik dankbaar voor. Na mijn pensionering wist ik één ding in ieder geval zeker: ik zou niet stoppen als voetbaltrainer. Hele dagen thuiszitten is niets voor mij. Dus ben ik blij dat ik nu FC Perkouw train. Vanuit Capelle ben ik zo in Berkenwoude. Ik ken de club nog uit de tijd waarin het eerste elftal in de derde klasse voetbalde. Ik zou ze graag weer terug naar dat oude niveau willen brengen. Als iedereen fit blijft, dan is dat zeker niet onmogelijk. Hoe het gaat lopen? De tijd zal het leren.”

Jan Timmer