Bootjespassanten lyrisch over de Linge
asperen • Lesley en Anthony, het stel wil liever niet met hun achternaam in de krant, wonen in de ‘countryside’ rond Londen. Ze zijn voor het eerst in vier jaar weer vanuit Frankrijk, waar hun in Marknesse gebouwde jacht Libellule (Frans voor libelle) een vaste ligplaats heeft, de grens over gevaren.
"Maastricht was prachtig, maar de Maas is te groot voor ons”, zegt zij. Het echtpaar is lyrisch over de Linge: "Het is hier heerlijk kalm en we hebben al zoveel futen gezien, die zijn in Engeland vrij zeldzaam.”
Omgekeerde vlaggen
Al varend leren ze het een en ander over de Nederlandse cultuur, zegt zij. Haar man wil weten of het waar is wat ze gehoord hebben. "Klopt het dat je niet zelf mag weten welke kleur je de voordeur schildert? En dat de tuinschutting niet boven een bepaalde hoogte uit mag komen?” Ze kunnen het nauwelijks geloven.
Op z'n kop
De zin van alle omgekeerd opgehangen vlaggen ontging hen eerst, maar inmiddels begrijpen ze dat Nederland op z’n kop staat vanwege het boerenprotest tegen het overheidsbeleid. Er staan twee vouwfietsen aan boord en morgen gaan ze een fietstocht maken. Lesley verheugt zich er op: "Alles is nieuw voor ons hier, we gaan echt op ontdekkingstocht. Die fietsknooppuntenroute is heel handig.” Er staat een keyboard in de kajuit. "We spelen beiden piano, en ik heb een uitvoering als we terugkomen, dus zo kan ik onderweg oefenen”, verklaart Lesley. De 'b' van 'Libellule' heeft dus niet voor niets de schrijfwijze van de muzikale nootaanduiding.
Van Zweden naar Zeewolde
De Engelse toeristen liggen naast een in Zweden gebouwde motorboot, een Nimbus 305 coupé. Eigenaars Otto en Marleen Veening woonden en werkten een aantal jaar in het Scandinavische land, maar zijn gepensioneerd en streken neer in Zeewolde. Tot ruim vijf jaar geleden zeilden ze alleen maar. Dat was voor hem vanzelfsprekend: "Ik heb m’n hele leven gezeild, als kind werd ik al in een bootje gegooid.”
Doodeng
Maar Marleen had dat nog nooit gedaan toen ze haar man ruim vijfentwintig jaar geleden leerde kennen. Ze vond het doodeng, maar wilde het wel leren. Toch zijn ze nu overgestapt op een motorboot en voeren die in 2016 van Göteborg via het Kattegat en Berlijn naar huis toe. Maar zeilen of varen met een motor, dat is een heel andere wereld, zeggen ze. "Met zeilen ben je veel actiever bezig en heb je windkracht 4 of 5 nodig. Maar als het zo hard waait kun je met een motorboot de zee niet op.”
Achter het roer
Otto wilde de boot beslist niet verkopen toen bleek dat zijn gezichtsvermogen achteruit ging. Dus staat zijn vrouw nu fulltime achter het roer. De tijd dat ze dat eng vond ligt ver achter haar. We genieten van wat we kunnen”, lacht ze, terwijl ze de witte wijn bijschenkt in mooie glazen met het scheepslogo.
Verliefd op het water
En dan zijn daar nog Arnold en Ella van Noordennen uit Steenbergen met de valkvlet Ariël. Ze hebben elkaar op het water leren kennen, vertelt zij. "Een collega van mij heeft ons dertig jaar geleden gekoppeld tijdens een vaartochtje op de Linge.” En haar man concludeert: "De Linge is sowieso een lieflijk riviertje, maar voor ons dus extra romantisch.” Ella heeft de naam voor de boot bedacht. "Het is een samentrekking van onze eigen voornamen, die zo weer de naam van de kleine zeemeermin vormt."
Natuurmensen
Hij is net met vervroegd pensioen en houdt ervan vaartochten uit te stippelen. "We gaan ook wel naar het buitenland, maar Nederland blijft hartstikke mooi, onvoorstelbaar gewoon. Pas nog, zagen we een stel reeën, een ringslang en twee vossen in de Biesbosch. Vossen hebben we nog nooit gezien, nergens.” Hij noemt hen ‘natuurmensen’. "Gisteren herkenden we de lachende roep van een groene specht, die zit hier aan de overkant van het water. Ik noteer alle waarnemingen, want ik schrijf elke dag iets in mijn logboek.”
Levien Vermeer