Requiem voor een brug... (1)
Er is vorige maand veel aandacht geweest voor het definitieve einde van de boogbrug bij Vianen.
Na de ‘uitvaart' ben ik nog regelmatig bij de Beatrixsluizen gaan kijken om met eigen ogen het slot van dit klassieke drama te aanschouwen. Met de bijnaam IJzeren Dame had deze brug wat mij betreft best Margaret Thatcherbrug genoemd mogen worden. Het Shakespeareaanse einde van de politieke carrière van Engelands eerste vrouwelijke premier vertoont opmerkelijke overeenkomsten met de brug bij Vianen; drama pur sang.
Ooit reed ik 's nachts in dichte mist over de A2. Uit de duisternis doemde majestueus de Viaanse boogbrug op, met verlichte portalen omgeven door theatrale mistflarden. Terwijl op Hilversum 4 een prachtig renaissance requiem klonk reed ik stapvoets door een tunnel van sprookjesachtig licht als in een kathedraal; een mystieke ervaring en onvergetelijke herinnering aan deze brug. Hopelijk voltrekt mijn hemelvaart zich ooit op vergelijkbare wijze.
Overigens is de in 1936 gebouwde Viaanse brug al eens eerder gesloopt: in 1945, opgeblazen door de geallieerden. Hetzelfde overkwam de boogbrug bij Hedel, een tweelingzusje van de Viaanse brug.
De brug bij Hedel bestaat overigens nog steeds, dus voor het Viaanse boogbrugsentiment hoef je slechts 35 minuten over de A2 richting Den Bosch te rijden. Aan die brug heb ik een minder mystieke herinnering; ik liep daar in 1983 een hoofdwond op bij een militaire oefening.
Toen ik later in een legermuseum uitleg kreeg over de gevechten bij de Hedelse brug in 1945 kon ik oprecht melden dat ik daar gewond was geraakt. Toen leek ik echter nog niet op een bejaarde oorlogsveteraan; nu steeds meer...