Naderend afscheid van Eredivisie wrang voor VCN-heren

CAPELLE • Wie Heren 1 van VCN nog in een eredivisiesetting in actie wil zien, moet snel zijn. Na dit seizoen is het over en sluiten op het huidige niveau. De reden is even eenvoudig als pijnlijk: VCN ziet geen kans de door de Nederlandse Volleybal Bond verder verhoogde ‘toelatingskosten’ voor komend seizoen gefinancierd te krijgen. “Einde verhaal dus”, weet trainer/coach Ferry van Hal.

Afgelopen seizoen was de clubleiding al gedwongen vanwege soortgelijke redenen het eerste vrouwenteam uit de Eredivisie terug te trekken. Het nog wél beschikbare geld werd gestoken in de herenselectie die op hetzelfde niveau acteerde. Een keuze gebaseerd op de relatief gunstiger omstandigheden rondom Heren 1 in vergelijking tot het vrouwenteam, waar verschillende speelsters al in een vroeg stadium hadden aangegeven geen trek hadden in nog meer trainingsdagen en -uren, of op basis van hun leeftijd een stapje terug wilden doen. Bij de herengroep stond de vlag er een stuk beter voor. Trainer Van Hal bouwde in een periode van twaalf jaar zorgvuldig en vol toewijding en passie aan een eredivisiewaardig, talentrijk team mét veel toekomstperspectief.

“Toen ik bij VCN begon was heren 1 op een haar na niet gedegradeerd uit de Eerste Divisie”, gaat Van Hal terug in de tijd. “Vanaf dat nulpunt zijn we gaan bouwen aan een nieuw fundament en werden we ieder seizoen een stukje sterker en beter. Dat resulteerde uiteindelijk in de terugkeer van het Capelse volleybal op het hoogste nationale niveau. We hebben de reguliere competitie inmiddels afgesloten op de negende plaats en gaan nu in de zogeheten B-poule spelen tegen clubs als Taurus, ZVH, VoCaSa  en Prima Donna Kaas/Huizen. Dat worden voor onze spelers meteen ook duels om zich in de kijker te spelen bij andere Eredivisie-teams. Want dat ze bij VCN gaan vertrekken is duidelijk. Het zijn volleyballers die vaak nog aan het begin van hun topsportcarrière staan en vooruit willen. We hadden het plan om dat in een VCN-setting te doen, maar die weg is nu afgesloten. Ik heb ze daarom aangeraden om de komende weken alles te geven om zichzelf in de etalage te zetten. Hopelijk komen ze dan goed terecht. Het zou ze zeer gegund zijn.”

Over zijn eigen toekomst als trainer/coach is Van Hal aan het nadenken. Veel wil hij er nog niet over zeggen. Eerst is er nog een gesprek met VCN, maar het lijkt niet erg aannemelijk dat zijn toekomst nog in sporthal Oostgaarde ligt. “Ik vind het wrang dat we ons mooie project op deze manier moeten beëindigen,” zegt hij. “Zelf hoorde ik al voor de Kerst dat er geen nieuw seizoen Eredivisie meer zou komen voor ons team. De spelers heb ik rond Oud & Nieuw ingelicht. Het was niet bepaald gemakkelijk om zo’n mededeling te moeten doen, temeer omdat bij iedereen het besef leefde dat we met z’n allen aan iets moois aan het bouwen waren. Dit noodgewongen afscheid is ook spijtig voor de vereniging en al die mensen die zo hun best hebben gedaan om de zaken financieel en organisatorisch rond te krijgen. Het punt is dat de NeVoBo in een hoog tempo sprongen omhoog wil maken met de Eredivisie en daar ook licentie-eisen aan koppelt die voor een club als VCN niet op te hoesten zijn. Ons nadeel daarin is dat we als volleyballers opereren in een regio waarin zich meerdere topsportclubs bevinden, waardoor we veelal met z’n allen vissen in dezelfde ‘sponsorvijver’.”

Ferry van Hal geeft toe dat hij zijn laatste maanden in dienst van VCN met een melancholisch gevoel is ingegaan. “Je hebt spelers zien komen op jonge leeftijd en ze zich zien ontwikkelen. Als trainer ben je nieuwsgierig naar hoe het verder zal gaan binnen de context van een team. Maar straks vliegen al die spelers uit en heb je daar geen invloed meer op, kun je niet verder kneden aan een nog sterkere ploeg. Want die overtuiging hadden we: dit seizoen boekten we soms al goede resultaten tegen teams die hoger op de raglijst stonden dan wij en over een hogere begroting konden beschikken. We waren er van overtuigd dat we die lijn na de zomer konden door trekken richting top 6. En nu zitten we in een situatie waarin we nooit zullen weten of ons dat zou kunnen lukken. Dat is verdrietig. We kunnen nu maar één ding doen: deze mooie jaren goed en strijdbaar afronden.”

Jan Timmer