Column Gerard Vermeeren: Kamer acht of negen?

Capelle - De column van Gerard Vermeeren in de IJssel- en Lekstreek Capelle gaat deze keer over wachtruimtes en ontvangstkamers.

Ik loop door de ijzige kou en zet de eerste voetstappen in de vers gevallen sneeuw. Door de gloed van opwinding geniet ik van het patroon dat ontstaat. Triomfantelijk maak ik een spoor, door op het plein nog een extra rondje te lopen, waardoor er weer een nieuw patroon ontstaat. Het is daags na kerst dat ik aangifte moet gaan doen bij de burgerlijke stand. Vrolijke en bedroefde gezichten vullen de volle wachtruimte. Samengekomen om aangifte te doen van de gebeurtenis tijdens de afgelopen feestdagen. Voor de één een feest, voor de ander een droevige aangelegenheid.

Kamer acht ontvangst louter vrolijke gezichten gedurende de periode dat ik wacht. Naar kamer negen gaan over het algemeen bedroefde en in het zwart geklede mensen naar binnen. Vrolijkheid is hier zeer ongepast. Mijn nummer verschijnt op het bord. Ik loop naar kamer acht en geef de geboorte van mijn dochter aan. Het aangeven is in een mum van tijd gebeurd. De aangifte zelf telt een leven lang. Waar ik enigszins benieuwd naar ben. Zou het interieur van beide kamers hetzelfde zijn? Dus alleen maar een ander formulier. In beide gevallen verkeer je als aangever sowieso in een bijzondere gemoedstoestand. Waardoor het je waarschijnlijk om het even zal zijn, maar toch!

Een andere dag en jaren later begeef ik me opnieuw in dezelfde ruimte. De reden van mijn aanwezigheid in dezelfde wachtruimte is een heel andere dit keer. Mijn paspoort moet verlengd. Een man - ik schat hem 55 - deelt heel zijn leven met een andere wachtende in de wachtruimte. Over hoe hij in zijn 25 jaar getrouwd zijn twaalf keer thuis was op hun trouwdag. Hij op en neer vloog naar New York voor een concert van Clapton. Dol op zijn drie dochters is en belooft elke vrijdag patat met ze te eten. Het is welgeteld twee keer voorgekomen. De dochters zijn twaalf, veertien en achttien. Maandelijks zit hij gemiddeld honderd uur in het vliegtuig. Dubai, Parijs en Rio de Janeiro in één week kwam geregeld voor. Ik kom tot de conclusie dat ik er wel altijd voor mijn jaren geleden aangegeven dochter ben geweest - en overigens nog steeds ben. Dat had ik me trouwens allang voor haar komst voorgenomen.

De Capelse schrijver Gerard Vermeeren werkt momenteel werkend aan een nieuw boek: ‘Een raar seizoen en een rare vogel’.