Column Gerard Vermeeren: Aardrijkskundeles (deel 1)

Capelle - Columnist Gerard Vermeer is terug van vakantie. Zie hier zijn nieuwste bijdrage in de IJssel en Lekstreek (editie Capelle).

Ik kon mij niet goed concentreren tijdens zijn lessen. Ik hield mij vooral bezig met de vraag waarom hij op een verhoginkje zat. Waarom hij zich 15 cm boven ons verheven voelde. Of althans de intentie daartoe had. Een ringbaardje dat vrolijk alle kanten op danste tijdens het orakelen over soms verre oorden. Tijdens de examenuitreiking keken we bekant over hem heen; zo klein van stuk was hij zonder podium.

Honingdrop uit een rolletje was toen net op de markt, althans net verkrijgbaar in de kantine. Tien bruinzwarte rondjes met honingraatfiguur zaten er in verpakt. We zogen meer op onze drop dan dat we informatie opzogen. We zogen er als gekken op. Door de overmatige inname van honing waren we goed bij stem, maar we werden niet in de gelegenheid gesteld deze ook te gebruiken. Van vragen beantwoorden, hield hij niet.

Ik bereis, tot op de dag van vandaag, bijna alle kaarten die meneer Van Wijngaarden ten toon spreidde tijdens zijn lessen. Ik reis de wereld rond op zoek naar de antwoorden. Antwoorden op de vragen die we toen niet mochten stellen. Waarom de grens tussen North-Dakota en South-Dakota een rechte lijn is. Of Stewart Island, geografisch gezien, het verst gelegen eiland ten opzichte van Nederland is. Waarom St. Kilda geïsoleerd is gebleven in deze tijd van vooruitgang. En in hoeverre de inwoners van de Shetland eilanden zich autonoom voelen. De grens tussen de twee Dakota’s is bestuurlijk - vanachter een tekentafel - bepaald. Geen druppel bloed heeft daarvoor hoeven vloeien, weet ik inmiddels. Ga je vanuit Stewart Island nog zuidelijker langs de meridiaan, dan kom je weer dichter bij Nederland uit. St. Kilda is te klein om een vliegveld te herbergen. Een (onregelmatige) bootverbinding vanuit de Buiten-Hebriden in het noordwesten van Schotland is de enige optie. Hierdoor trekken er geen drommen mensen naartoe. Het heeft haar kleinschalige karakter - isolement - weten te behouden. Daarnaast is het sinds 1957 een natuurreservaat geworden. De ‘National Trust for Scotland’ waakt over het behoud in de originele staat.

Uit het over drie weken bij uitgeverij Boekscout.nl te verschijnen: ‘Een raar seizoen en een rare vogel’. Van de schrijver verscheen eerder bij dezelfde uitgeverij het boek ‘Zeewaardig’.