Karter Rowan Grinwis dicht bij wereldtitel in Le Mans

LE MANS – Oh, wat was hij dicht bij de wereldtitel geweest: rondenlang lag Rowan Grinwis aan kop in de finale van de Shifter-klasse tijdens de IAME International Final in Le Mans. Uiteindelijk zakte de negentienjarige snelheidsduivel uit Capelle aan den IJssel naar de achtste plek door slechte banden, maar na de winst in de prefinale had hij al overtuigend bewezen dat hij absolute wereldtop is.

“Vooraf had ik gehoopt op een plaats in de top drie, top vijf. Door de slechte banden is dat niet gelukt”, zei Rowan. “Ik heb mijn best gedaan. Het was een heel leuke week behalve de laatste race.” Rowan was al op woensdag, anderhalve week voor de finale, in Le Mans aangekomen. De dag erna was het de tent opbouwen van zijn PdB Racing Team, vervolgens was het vier dagen trainen, dan de kwalificatie, dan drie dagen heats en op zaterdag de prefinale en de finale. “Vanaf de trainingen ging het al goed. Qua tijden zat ik er vooraan bij en in de regen ging het erg goed. We hebben elk weer gehad, van volle bak regen tot droog.” 

De kwalificatie was op een opdrogende baan. Rowan maakte in zijn snelle rondje jammer genoeg een foutje: “Ik ging over het natte deel heen, daar verloor ik een paar tienden.” Hij eindigde zo op P13 in zijn Gillard-kart. In heat één reed hij vervolgens naar P3, maar door een ingeklikte bumper werd hij vijfde. In heat 2 kregen Rowan en zijn team de motor-afstelling niet goed. “De bobine was het probleem. Daardoor eindigde ik op P17.” In heat drie werd hij dertiende en toen begon het te regenen, een kolfje naar zijn hand. De snelle Zuid-Hollander reed in de vierde heat prompt van P13 naar P3!

Uiteindelijk eindigde hij op P7 na de heats. “Dat was gunstig. Ik moest ook van P7 starten in de prefinale op een natte baan. We konden kiezen tussen slicks en regenbanden. Ik koos voor slicks. Daardoor was ik in het begin in het nadeel, maar ik kon het tempo toch hooghouden. Ik was op dat moment de snelste op slicks. En toen begonnen de omstandigheden in mijn voordeel te kantelen. Ik zag dat de rijders op regenbanden in moeilijkheden kwamen. Er kwam genoeg grip, dus moest ik toeslaan. Ik haalde de ene na de andere in en op een gegeven moment lag ik ruim aan kop. Dat was één van mijn mooiste races ooit. Ik ging als eerste over de finish. Jammer dat dit niet de finale was.”

Maar ook die ging in eerste instantie erg goed. Rondenlang reed Rowan op kop. “Ik hoopte dat ik een beetje kon wegrijden, dat ik een klein gaatje kon slaan. Dat is echt moeilijk met zo’n sterk veld. Na een paar ronden werd de baan beter en zo reed ik elf ronden aan kop. In de twaalfde ronde waren mijn banden jammer genoeg op. Al in ronde zeven merkte ik dat ik het pushen moest beperken. Wel moest ik een goede exit houden. Mijn tijden gingen hard achteruit; de blaren zaten op de band. Had ik normale banden gehad, dan had ik kunnen winnen. Uiteindelijk ben ik nog achtste geworden, maar als je zolang aan kop ligt…” Dat hij daarover teleurgesteld was, was logisch. Toch had hij één ding dubbel en dwars bewezen: dat hij bij de allerbesten van de wereld hoort!

Rowan bedankt Peter en Nick de Bruijn voor alle support die ze dit jaar hebben gegeven, en ook in de voorgaande jaren. Verder bedankt hij zijn sponsor DHG, zijn ouders en Tillet Racing Seats. “Het is fijn om de hulp van mijn ouders te hebben. Ik ben ze erg dankbaar. Ze gaan altijd mee. Voor mij is het mooi dat ze achter me staan, dat geeft extra spirit.”