Column Sophie Dijkgraaff: Slagboom

Of ik eens langs wilde komen om alsnog een positieve ervaring in een wasstraat mee te maken. ‘Het werken met een emmer sop is echt niet meer van deze tijd!’ Dit bericht trof ik aan in mijn inbox als reactie op mijn stukje ‘Goodbye Carwash’. Ga ik doen natuurlijk. Waarna ik u in geuren en kleuren ga vertellen over mijn beleving bij ‘Hello Carwash’.

Na het lezen van deze uitnodiging rolde er nog een verhaal uit mijn geheugen met in de hoofdrol: mijn auto. Dat zit zo.
Op een dinsdagmiddag, tig jaar geleden, toog ik over de Capelse grens. Helemaal naar winkelcentrum Alexandrium. Omdat de weersvoorspeller voor vertrek vertelde dat het zomerse weer zou omslaan in flinke regenbuien, pakte ik de auto.

En ja, mensen keken wel maar helpen…

Bij de ingang van het parkeerterrein trok ik een parkeerkaart, stak het ding tussen mijn tanden en zette mijn auto in de versnelling om weg te rijden. Toen gebeurde het! De slagboom – die bestond uit twee gedeeltes die een knik maakten – stak zo door het openstaande raam mijn auto in! (Gelukkig zat ik in een PC Hoofdstraat tractor anders was beslist mijn dak eraan gegaan!)
Daar zat ik. Vastgeklemd tussen slagboom en autostoel. En ja, mensen keken wel maar helpen… Echt, in mijn beleving, uren later, was een man zo beleefd een kijkje te komen nemen. Nadat mijn hachelijke situatie hem duidelijk was geworden, snelde hij weg om hulp te halen. En halleluja!, rap verscheen een beveiligingsbeambte die me bevrijdde. ‘Ach, dit komt wel vaker voor. De slagboom gaat gewoon te snel dicht!’ vertrouwde hij me toe. Zonder verder commentaar draaide hij zich om en keerde terug naar zijn wachtpost, mij verbijsterd achterlatend. Wellicht kan deze man me ook eens mailen of de slagbomen intussen goed zijn afgesteld. Kan ik ook weer met een gerust hart met de auto naar het winkelcentrum!