Column Gerard Vermeeren: 1967

Capelle - Ik ben trots op mijn geboortejaar. Het - in mijn ogen - mooiste Nederlandstalige liedje werd in 1967 geschreven. Het dorp van Wim Sonneveld brengt me tot op de dag van vandaag in vervoering. De muziek van Jean Ferrat - origineel: La Montagne - stamt uit 1964. Bij nadere bestudering blijkt de tekst niet in ‘67, maar in ‘65 geschreven te zijn door Friso Wiegersma. Sonneveld bracht het ten gehore in zijn tweede theatershow die van ‘66 doorliep tot in ‘67. Desalniettemin blijf ik trots op 1967 en blijft het lied prachtig.

Melancholiek - één van de woorden uit de tekst - is de juiste typering van het alom bekende en monumentale lied. De hang naar vroeger, waarin alles beter was. Waar de omgeving en het levensritme rustig waren. Zeker in Deurne waar het lied gesitueerd was. Waarom het mij raakt is niet zozeer de tekst als wel de melodie. Het landschap rond Antraigues-sur-Volane in de Ardèche, verschijnt op je netvlies bij het horen van de melodie. Het is het gebied dat Ferrat inspireerde tot het schrijven van dit chanson.
Een andere chansonnier neemt in mei 1967 afscheid met een laatste concert. Jacques Brel is bang om zijn artistieke scherpte te verliezen, wordt als reden opgegeven. Het is ook het jaar dat de Beatles komen met Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band.
Terug naar Wim Sonneveld, terug naar het dorp en terug naar Krimpen aan den IJssel waar hij gedurende de oorlogsjaren korte periodes ondergedoken zat. Hij zat ondergedoken bij slagerij Van Dam. Van de krabbeltjes die Sonneveld tijdens zijn verblijf in Krimpen schreef, vereeuwigde hij zijn herinneringen aan het IJsseldorp in het lied: Een zwoele nacht in Krimpen aan den IJssel (daar kon geen nacht in Parijs of Egypte tegenop).
Daarom is Krimpen aan den IJssel mijn dorp. Het dorp van Wim Sonneveld. En 1967? Dat is gewoon een mooi jaar.

Mijn derde boek ‘Onder water’ is verkrijgbaar bij Derde Druk, Koperwiek 43 in Capelle. De columns in deze krant zijn na te lezen op Facebook: Gerard Vermeeren - Schrijver.