Capelle’s Jerry Scholman moet stoppen met voetballen

Capelle - Capelle-speler Jerry Scholman is begonnen aan de laatste maanden van zijn voetbalcarrière. Een zo goed als versleten linkerheup dwingt hem om afscheid te nemen van zijn grootste hobby. Met pijn in het hart, zoveel is zeker, want Scholman geldt als een echte liefhebber met een vrijwel permanente honger naar de bal.

Door Jan J. Timmer

“De behandelend arts in het Erasmus MC was onlangs duidelijk: hij adviseerde me om per direct te voetbal te stoppen”, vertelt Scholman. “Het was een schok om dat te horen, want voetbal is mijn leven. Ik besloot na het horen van het slechte nieuws om in ieder geval het seizoen af te maken. Dat is misschien onverstandig, maar ik ben óók een gevoelsmens. Ik wil het team niet in de steek laten. Daarna zie ik wel verder hoe het loopt. Eerst nog die laatste negen a tien wedstrijden afwerken. Ik heb nu nog niet het gevoel dat ik met de laatste fase van mijn sportloopbaan bezig ben, maar ik merk wél om me heen dat mijn naderend afscheid als voetballer veel mensen in mijn omgeving raakt: mijn familieleden, mijn vrienden, mijn ploeggenoten; het raakt ze allemaal. Ik denk dat bij mij het besef pas definitief doordringt als ik na mijn laatste wedstrijd van het veld stap. Dat zal ongetwijfeld een moeilijk moment zijn.”

Er zit in ieder geval één mooi aspect aan het naderend afscheid van Jerry Scholman als voetballer, hij eindigt bij de club waar hij als jong ventje ooit begon: vv Capelle. “Ik ben in het Valeriusrondeel geboren en keek vanuit de flat uit over het sportpark”, vertelt hij. “Tot de tweedejaars B speelde ik bij Capelle, daarna verkaste ik naar de jeugd van Alexandria’66 en kwam ik in de derde divisie te voetballen. Vervolgen werd ik gescout door Feyenoord en mocht ik twee seizoenen in de jeugdopleiding spelen. dat was een geweldige tijd met ondermeer internationale toernooien. Ik trainde met jongens als Jordi Clasie, Rick van Haren, Luc Castaignos en Stefan de Vrij. Die ervaring neemt niemand me af.”

Na twee jaar Feyenoord werd Jerry Scholman gewogen en te licht bevonden voor doorstroming naar de hogere echelons en moest hij uitkijken naar en nieuwe club. Dat werd verrassend genoeg CVV Zwervers. “Capelle had voor veel mensen misschien logischer geklonken, maar de kans op speeltijd in het eerste elftal was bij die club destijds moeilijk te realiseren voor een jonge voetballer. Bij Zwervers lag dat wat gemakkelijker. Ik kwam er meteen in de basis terecht en speelde alles. Mooi was ook dat we kampioen werden en promoveerden naar de eerste klasse. Ook prettig: Ik trof op de Couwenhoek mijn oude Alexandria-trainer Oscar Biesheuvel, die me later meenam naar Nieuwerkerk, waarmee ik in de zondag-Hoofdklasse kwam te spelen. Samen met hem trok ik daarna naar Zwaluwen Vlaardingen, waar ik met heel veel plezier deel uitmaakte van een prima elftal met allemaal gezellige gasten. Qua sfeer leek het wel een ‘campingteam’, maar eenmaal in het veld werd er voor elke meter gras geknokt.”
Deze zomer besloot Scholman terug te keren naar zijn roots en maakte hij alsnog zijn ‘kinderdroom’ waar: voetballen in het hoogste elftal van vv Capelle. Zijn onwillige heup reisde met hem mee.... .

“Als ik terugkijk spelen de problemen met het gewricht al een jaar of negen. In de jeugd bij Feyenoord kreeg ik er voor het eerst last van. Daarna zeurde het door. Je kón er mee voetballen maar prettig was het niet. Vier jaar geleden werd de pijn zo hevig dat ik besloot onderzoek te laten doen in het Erasmus MC. Dokter Heijboer constateerde een verdikking op de heupkom en besloot tot een operatie. Na die ingreep ging het aanvankelijk veel beter, maar na verloop van tijd kwam de pijn terug. Ik wilde daar niet aan toegeven en ben ‘gewoon’ doorgegaan. Tijdens trainingen en wedstrijden begon ik van lieverlee steeds meer belemmeringen te ervaren. Door de heupklachten raak je beperkt in je bewegingen. wegdraaien bij een tegenstander wordt moeilijker, terwijl dat juist altijd één van mijn kwaliteiten is geweest. Ook leverde ik sprintsnelheid in. Alles bij elkaar raak je door dit soort blessures dat vrije gevoel in je hoofd langzaam maar zeker kwijt. Je voetbalt met de handrem op en kunt wat je in je hoofd hebt niet langer meer gedachteloos en vlekkeloos uitvoeren. Anderen viel het niet op, maar mij wél. Heel frustrerend. Een nachtmerrie zelfs. Dat nare gevoel werd enkele weken geleden bevestigd in het ziekenhuis. het is straks over en sluiten als sportman. Natuurlijk ben ik al druk aan het nadenken wat ik ga doen als ik afscheid heb genomen van mijn actieve spelersloopbaan. Eén ding wet ik zeker: ik blijf actief in de voetballerij. Ik wil mijn trainerspapieren gaan behalen en daarna met een team aan de slag. Zo houd ik toch de band met mijn favoriete sport. Eén voordeel heeft mijn vroege vaarwel als voetballer wél: ik ben straks een hele jonge trainer die hopelijk nog héél lang mee kan, ha ha!”
De komende maanden probeert Jerry Scholman samen met zijn ploeggenoten nog zoveel mogelijk punten te pakken met en voor vv Capelle. “Ik blijf alles geven wat in mijn vermogen is”, zegt de middenvelder. “En dan zien we wel waar het schip strandt. Met trainer Ton van Bremen heb ik de afspraak dat ik duidelijk aangeef wanneer het niet meer gaat. Hij houdt volop rekening met mijn mogelijkheden en onmogelijkheden. De ene keer zal ik een volledige wedstrijd kunnen spelen, daarna misschien vijfenzeventig minuten zoals laatst tegen SC Feyenoord. Voor mij is het belangrijk om er de komenden maanden nog te staan en het uiteindelijk goed af te sluiten. En daarna wacht het afscheid en een leven na het voetbal. Dat zal ongetwijfeld zijn invulling krijgen. Eerst dit afsluiten. Daarna zien we wel verder.”