Uitvaartondernemer Monique uit Capelle: ‘Ik mis de liefde’

23 maart 2020, 11:57 Algemeen 43 keer gelezen

Capelle - Bij uitvaartplechtigheden mogen door de uitbraak van het coronavirus nog maar maximaal dertig mensen aanwezig zijn. Consumpties zijn uit den boze, in de aula worden stoelen ruimer uit elkaar gezet. Dit zijn de regels van het RIVM en de brancheorganisatie. Uitvaartondernemer Monique van Monuta Monique Maurik uit Capelle vertelt erover en gebruikt daarbij de woorden en het gedicht van haar collega Josphine Aerts.

’Volgens mij als uitvaartondernemer gaan deze maatregelen op sommige locaties heel ver: Bij een uitvaart is het verdriet al groot, er zijn veel emoties. Mensen die gearmd de begraafplaats op of het uitvaartcentrum inlopen, moeten soms ver uit elkaar gaan zitten in de ruimte waar de plechtigheid wordt gehouden. Er is zelfs een begraafplaats in Rotterdam waar het gebruik van de aula niet wordt toegestaan, dus geen stukje muziek en geen toespraken. Dat iedere locatie eigen regels bepaalt maakt het voor ons soms lastig. Het menselijke aspect tijdens zo’n plechtigheid kan hierdoor verdwijnen. Dit is zeer ingrijpend voor de nabestaanden.

In eerste instantie zouden alleen eerstegraads familieleden bij een uitvaart welkom zijn. In dat geval konden de kleinkinderen en broers en zussen niet eens mee. Dit is herzien en daarom is er gekozen voor het aantal van maximaal dertig en dat is niet veel. Wij verzorgen regelmatig uitvaarten waarbij veel mensen aanwezig zijn die de laatste eer willen bewijzen en nu niet welkom zijn. Maar het is nu gewoon niet anders.

Ik kan dit niet oplossen. Wij hebben ons ook aan de regels en de richtlijnen te houden. Wij zullen dit ook zeker doen in het belang van de volksgezondheid en iedereen die bij een uitvaart betrokken is. Wel zal ik er alles aan doen om, in overleg met de betrokken locaties en alle andere mogelijkheden die wij tot onze beschikking hebben, een afscheid te verzorgen waar met een goed gevoel op terug kan worden gekeken. Juist in deze periode van grote onzekerheid proberen wij de stabiele factor te zijn voor nabestaanden.

Zoveel berichten zie je over uitvaarten, beperkingen en verdriet. Vele meningen, nog steeds verhalen die niet kloppen. Maar weet je, ook vele oplossingen. Iedere situatie, iedere familie is weer anders. Ga ik telefonisch een uitvaart regelen of ga ik na het eerste telefoontje toch op pad? Gaan we uw dierbare naar huis brengen of juist niet? Het vraagt allemaal meer creativiteit maar hoe bijzonder dat er ook families zijn die na een week van continue aanpassingen zo enorm blij zijn met de aangedragen oplossingen. Ons werk krijgt een andere lading. En ook dat heeft wat.....zeker zwaar ja.....maar ook een enorme warmte en dankbaarheid van een familie. Meedenken, anticiperen en dagelijks alles goed doornemen.Steeds weer ligt die nadruk op lege aula’s, het onpersoonlijke. Dat hoeft niet!! En ergens werd zelfs gezegd dat we geen troost meer kunnen bieden. Dat is vast anders bedoeld, het doet pijn dat je geen koffie, hand of nabijheid kan bieden. Maar er zijn zoveel andere manieren lieve mensen....

Ja, ik mis de liefde. Maar ik wil vooral graag dat de wond van het afscheid niet besmet raakt met corona, dat men alleen terugdenkt met het gevoel ‘we konden niks’ in plaats van de optie; we moesten het doen in een moeilijke situatie en hebben er met elkaar het mooiste van gemaakt.

Ik wil zo graag een ander geluid laten horen.’

Gedicht van Josephine Aerts:

Eén lichtje is genoegen zo maken we van ieder afscheid

in kleine kring

met de beperkingen

die er dit moment

om goede redenen zijn

een waardevol afscheid

vol betekenis

in verbinding

met alle mensen

om de familie en overledene heen.Eén lichtje is genoeg