Column Saskia Kok: De taal van het hart
Algemeen
40
keer gelezen
Capelle - Een inkijkje in de hospicezorg. Mevrouw is 80 jaar. Haar echtgenoot is overleden. ‘Hun hele leven hebben zij gevaren, in Nederland tot aan Roermond.’
Daar verbleven ze weleens een weekend. ‘Bij de bakker vroeg ik altijd of ze Nederlands wilden praten anders verstond ik er helemaal niets van. Jij praat heel goed Nederlands,’ merkt mevrouw op. Ik antwoord dat vroeger bij ons thuis geen dialect gesproken werd, dat zal misschien meespelen dat mijn Limburgse tongval goed te verstaan is.
Het flitst door me heen dat er zo’n 6000 talen op de wereld zijn en dat communiceren gelukkig ook heel goed zonder het gesproken woord kan.
Mevrouw heeft twee dochters; een woont in Friesland. ‘Op verjaardagen praat iedereen Fries. Ik zit daar dan maar ik versta helemaal niets. Als ik vraag of ze Nederlands willen praten, doen ze dat meteen maar na een kwartier praten ze weer in het Fries met elkaar.’
De andere dochter woont in Den Haag; zij is spastisch en doof.
Mevrouw ging altijd naar haar toe. Met de trein en tram.
Geen Corona. Wel in de terminale fase van haar leven. Veel mensen in Nederland zijn in de terminale fase van hun leven. Ook zonder Covid-19 besmetting moeten sommigen afscheid nemen van het geleefde leven zonder een hand of fysieke aanwezigheid van hun geliefde kind, hun dierbaren.