Column Sophie Dijkgraaff: Kapotte knieën

Capelle - In mijn gang hangen twee houten schaatsjes van toen ik een jaar of vijf was. Ze herinneren aan de tijd dat ik samen met mijn zus schaatslessen kreeg van mijn vader – hangend achter een stoel die hij aan de leuning rechtop hield. Mijn zus had de slag op een gegeven moment te pakken, ik niet. Ook lang nadat ik mijn vader als leraar had ingeruild voor een tienerliefde waarmee ik naar de Ton Menken ijsbaan ging, lag ik meer op het ijs dan dat ik stond.

Als u mij wilt zien dansen moet u toch echt naar de disco!

Nog zo’n activiteit die in mijn kindertijd hip was: rolschaatsen. Ziet u nu van die kekke skates voor u? In van die fluorescerende kleuren? Zo zagen de mijne er echt niet uit. De mijne bestonden uit twee op maat te schuiven ijzertjes waaronder vier rode wieltjes met zwarte banden. Het geheel werd aan de neus van de schoen vastgeklikt en om de enkel ging een lederen riempje. Laatst wierp ik nog een jaloerse blik op een foto uit 1973. De autoloze zondag had zijn intrede gedaan wat zorgde voor een stoet vrolijke kinderen rolschaatsend over de snelweg. Heen en weer, als schoonrijders zwierend over het asfalt. Op die foto’s zult u mij niet vinden. Om de een of andere reden bleef en blijf ik op rolschaatsen eveneens niet rechtop staan. Ik schommel alle kanten op tot mijn neus – Baf! – de aarde ontmoet. Hoeveel meters pleister mijn moeder heeft vastgeplakt op mijn kapotte knieën – Hansaplast draait er nog op!
Enfin, mocht u wel zo’n type zijn die op rolschaatsen wegzoeft, regelmatig* kunt u bij SKATE FEVER een proefles dansen op rolschaatsen volgen. Lijkt me enig, maar als u mij wilt zien dansen moet u toch echt naar de disco!
*Evenementen kunnen worden geannuleerd of uitgesteld vanwege coronavirus.