Ingezonden: Honden en paarden het Schollebos

Capelle - Dit is een verzameling berichten naar aanleiding van de artikelen over paarden en honden in het Schollebos. De redactie heeft zoveel reacties gekregen. Dit is het eerste deel daarvan:

Honden in Schollebos

‘In de IJssel en Lekstreek Capelle las ik beide artikelen over loslopende honden in het Schollebos. Blijkbaar hebben sommige ruiters en sommige fietsers hier last van. Dat is erg spijtig. Ikzelf heb een hond. En hij vindt zijn dagelijkse ommetje in het bos heerlijk. Dan kan hij zijn energie kwijt en is hij zo ontspannen dat hij thuis niet naar iedere voorbijgaande hoeft te blaffen.

Terwijl wij wandelen, fietsen dagelijks mensen op de wandelpaden en door het gras waar mijn hond snuffelt. Dat vind ik geen probleem. Ik stap gewoon even aan de kant en zeg gedag. Ook komen er regelmatig paarden van het ruiterpad af op het hondenstrandje of op het grote grasveld. Heel gezellig, ik kijk mijn ogen uit.

Waarom is het voor ons, Capellenaren, zo moeilijk om vriendelijk te zijn? Het bos is van ons allemaal. Mensen en dieren willen niet in hokjes en op paden gestopt worden.

Elsbeth

Troeteldier terreur

In de IJssel- en Lekstreek van woensdag 23 juni las ik de column van Cor Hulsbus en een redactioneel bericht van Lydia Verkaik. Een verademing om te lezen dat ik geen afwijking blijk te hebben in mijn incassatie vermogen en verdraagzaamheid ten opzichte van honden. Mijn wangen kleuren van schaamte als ik in gezelschap toegeef dat de stress door mijn lijf giert bij iedere toenadering van een harige viervoeter die ‘hond’ heet.

De coronatijd beperkte de uitstapjes tot onze directe omgeving. Gelukkig ben ik zo bevoorrecht om in de buurt van het Schollebos te wonen. Een vanzelfsprekende plek om onze luchtmomentjes te pakken tijdens de sluiting van andere locaties die uitnodigen tot bewegen. Dat er hondeneigenaren zijn wist ik, maar dat het er zoveel zijn, beangstigt mij. Aangelijnde honden zorgen ervoor dat ik luchtig goedendag zeg en vlot doorloop. Zodra ik vaart minder, is er kans dat een natte neus mij besnuffelt en het baasje zich haast ‘hij doet niets hoor’ te zeggen. Mijn stress giert door mijn lijf bij loslopende honden en honden aan een zogenaamde ‘uitschuifriem’. De hond is aangelijnd, maar kan vele meters verwijderd van het baasje zijn vrijheid bij mij zoeken.

Waakzaamheid is geboden wanneer je een persoon langs het fietspad om zich heen ziet kijken. Het kan immers een hondeneigenaar zijn. Ik anticipeer op de nabijheid van zijn maatje, mijn ogen scannen de berm. Ik rem als de riem over het pad heen gespannen blijkt. In het gunstigste geval mompelt de persoon aan de kant ‘sorry’. De scenario’s die overblijven, kunt u zich vast voorstellen. ‘Blijf dan weg uit het Schollebos als je bang bent voor honden’, hoor ik u denken. Dat doe ik inderdaad op de momenten en locaties waar ik honden verwacht, maar er zijn zoveel honden dat ik er niet aan ontkom, geconfronteerd te worden met klamme handen tijdens mijn wandelingen.

Voor de volledigheid meld ik dat mijn angst niet zomaar uit de lucht is gevallen. Ik ben in mijn leven drie keer aangevallen door honden van mensen die ik kende. Het waren hele lieve honden, die geen vlieg kwaad deden, zeiden ze. Wat zou ik opgelucht wandelen en fietsen wanneer hondeneigenaren hun troeteldieren bij zich houden.

Zazzy

Loslopende honden

Al ruim tien jaar wandel ik vrijwel dagelijks met veel plezier met mijn hond in het Schollebos. Gelukkig heb ik nooit vervelende incidenten meegemaakt. Wel incidenten van het soort dat Cor Hulsbos beschrijft. Wat opvalt is, dat in deze en andere artikelen alleen honden steeds “de gebeten hond” zijn.

Nog niet zolang geleden was ik bij het hondenstrandje, toen twee dames op grote paarden van het ruiterpad afweken en het water inliepen. Fijn voor de paarden natuurlijk, en er gebeurde verder niets; mijn hondje is paarden gewend en reageerde niet eens. Maar dat konden zij van te voren natuurlijk niet weten. Ook zie ik regelmatig jonge meiden met pony’s die ze nauwelijks in bedwang lijken te kunnen houden, soms op het grote veld, tussen de loslopende honden en spelende kinderen dus. Twee keer ben ik er getuige van geweest dat zo’n meisje werd afgeworpen en het paard er alleen, in volle galop vandoor ging. Het liep gelukkig goed af.

Ik ben meermaals bijna van mijn sokken gereden door mensen die over het voetpad fietsen om zodoende een stuk af te snijden. Begrijpelijk en menselijk; maar rij dan voorzichtig en stap zo nodig af, want het is niet zo prettig als je daar loopt met een hond (die daar gewoon los mag lopen), of met een kind.

Ik kan de lijst nog wel langer maken, maar het is niet mijn bedoeling om te zeggen “ja maar hullie..”. In tegendeel. Zoals Cor Hulsbos schrijft, maken veel mensen gebruik van het Schollebos, en van kwade bedoelingen is (meestal) geen sprake. Misschien zijn we alleen teveel geneigd om het gedrag van anderen als een probleem te zien, terwijl we niet in de gaten hebben dat een ander ook last van ons kan hebben, of dat we een ander (onbedoeld) in een gevaarlijke situatie brengen.

Natuurlijk kunnen loslopende honden een probleem zijn. Als een grote hond van pure gezelligheid dwars over mijn hondje walst dan stel ik dat ook niet op prijs – en zij al helemaal niet. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat dit vervelend, angstig en soms zelfs gevaarlijk kan zijn. De meeste hondenbezitters zullen echt niet willen dat hun hond een ander overlast bezorgd, maar hoe goed opgevoed ook; een hond is geen machine. Soms vergeten ze in hun enthousiasme wel eens hun goede manieren. Het zijn net mensen. Gelukkig loopt het, net als met op hol geslagen paarden en fietsers die op het voetpad onverwacht de hoek om komen zeilen, meestal goed af.

Tot mijn schrik heb ik gelezen dat er wordt gepleit voor aanlijnplicht in het Schollebos. Aangezien de meeste aangewezen loslooppaden langs fietspaden, en soms zelfs langs de weg lopen, is het Schollebos juist zo’n fijne plek om je hond veilig te laten loslopen. Niet iedereen is in de gelegenheid om de auto te pakken en naar Hitland, of nog verder weg te rijden.

Misschien kunnen we een beetje begrip voor elkaar hebben, onze verantwoordelijkheid nemen, en zoals Lydia Verkaik schrijft, “allemaal op de juiste paden blijven”, zodat het park voor iedereen, inclusief honden en paarden, veilig en vrij toegankelijk blijft.

Anne Witberg