Column Sophie Dijkgraaff: Hondje

Capelle - Dit is de column van Sophie Dijkgraaff in de IJssel en Lekstreek (editie Capelle) van deze week: 

Onlangs fietste ik door het Schollebos richting yogales. Elke woensdagmorgen, vaste prik, onder de bezielende leiding van mijn yogalerares en tezamen met andere yogi’s lichaam en geest in balans brengen. Onderweg trof ik een hond op het fietspad. Het exemplaar was klein, bruine vlekken bevonden zich kris kras over zijn verder witte vacht. Als ik een hondenkenner was geweest, had ik u het ras kunnen noemen.
Omdat er in de wijde omgeving niemand te bekennen was, stapte ik van mijn fiets zonder te weten wat te doen. Zo stonden mens en dier tegenover elkaar blikken uit te wisselen. Tot het hondje genoeg van mij had, zijn kop wegdraaide om vervolgens minutenlang over het fietspad te staren. Had zijn baasje er zojuist nog gelopen? Ik keek met het hondje mee en voelde hoe melancholie bezit van me nam. Veroorzaakt door de eenzame viervoeter en door de goudgele bladeren die langzaam naar beneden dwarrelden en het groene tapijt langs het fietspad, omtoverde tot een bont gekleurd kleed.
De herfst toonde zich van zijn mooiste kant.
Net toen het hondje bedacht dat het staan op vier poten wel erg vermoeiend was en hij zijn achterste op het asfalt plaatste, werd het vredige herfst panorama wreed verstoord. In looppas en met tussenpauzes tierend: ‘Sammy!’ naderde een meesteres, gekleed in zuurstokroze trainingspak, haar bezit. Dichterbij gekomen nam ik waar hoe één hand het apparaat, dat niet alleen mensen van elkaar scheidt, tegen haar oor drukte. In de andere hand slingerde vervaarlijk een riem. Hondje Sammy, nog steeds zittend op zijn kontje, keek verontrust. Ik ook.
‘Tuurlijk Jannie’, hoorde ik de roze vrouw zeggen gevolgd door een: ‘Doei!’ waarna het mobieltje in haar broekzak verdween. Zonder teken van herkenning richting hondje, werd het bruusk aangelijnd. Dat ik het tafereel gadesloeg ontging haar volledig. Mijn ‘Goedemorgen’ veranderde daar niets aan. Ongetwijfeld nog druk bezig met ene Jannie, bedacht ik.
Bij het bestijgen van mijn fiets zag ik hondje Sammy naast de vrouw weghollen. Zijn pootjes haast te klein om het tempo bij te kunnen houden.
Het was vier oktober. Dierendag is vast aan deze stakker voorbij gegaan.