Column Sophie Dijkgraaff: Gitaar

Capelle - Binnenkort wordt hij 78 jaar: Bob Dylan. Voor diegene die net als ik fan zijn van de muzikant kan hij nooit oud genoeg worden. Ik hoop zelfs stiekem dat hij onsterfelijk is. Wat natuurlijk onzin is. Bob Dylan geboren als Robert Allen Zimmerman, is ondanks zijn talent ook maar gewoon een mens.

Na een periode van complete adoratie voor Bob Marley, die eveneens liefde en verdraagzaamheid predikte, hoorde ik op een dag het rauwe stemgeluid van Dylan: “Here comes the story of the Hurricane.” Het lied uit 1975 gaat over de twijfelachtige manier waarop de Afro-Amerikaanse bokser Rubin “Hurricane” Carter, werd veroordeeld voor medeplichtigheid aan een driedubbele moord. Dylan wilde met de tekst de racistische houding van de autoriteiten aankaarten. Een oneerlijke rechtsgang voorkomen. Ondanks dat hij miljoenen mensen bereikte, werd Carter geïnterneerd. Hij zou pas vrijkomen nadat de rechtbank in New Jersey zich over de zaak gebogen had. Tien jaar later.
Ik moet eerlijk bekennen, niet alleen Dylans stem of de inhoud van zijn liedjes maakte dat ik me bij zijn aanhangers aansloot. Het uiterlijk van de folkzanger, donkere krullen waarop een panamahoed, de hippiejas en zijn spel op de mondharmonica, deden ook een flinke duit in het zakje. Ik wilde de vrouwelijke variant worden. Nadat pijnlijk duidelijk werd dat de talenten zingen en mondharmonica spelen niet in mij schuilgingen, kreeg ik op mijn 17^e verjaardag een klassieke gitaar en muzieklessen. Alle verwoede pogingen ten spijt leverde deze actie ook geen succes op. Het aantal leraren dat probeerde mij te leren hoe ik de vingerzetting van gitaarakkoorden goed moest uitvoeren, is groter dan het aantal geslaagde pogingen. Mijn liefde voor Dylan is nooit verloren gegaan. Sinds ik weet dat de Rotterdamse Gitaaracademie naar Capelle komt ben ik ook weer bevangen door de ‘gitaarkoorts’.
Wat denkt u, zal ik nog één poging wagen?