Column gerard vermeeren: Oostenrijk op Zanzibar

Capelle - De airco trilt als een winkelwagentje op de straatstenen voor de supermarkt. De wuivende palmtakken die elkaar voortdurend raken imiteren heftige regenval. De hoge kreten van de nachtdieren gecombineerd met het geluid van zoemende insecten. Ik kan de slaap niet vatten tijdens de eerste nacht in de tropen.

Een verontrustend bericht van het thuisfront luidt: ziekenhuisopname in het buitenland. Zuurstofgebrek in combinatie met koorts en naar het zich laat aanzien ontstekingen in de longen. Infuus, zuurstoftoevoer, vernevelen, CT-scan en antibiotica zorgen voor een tweede slapeloze nacht in de tropen.

Jambiani op Zanzibar en Villach in Oostenrijk komen zo tezamen onder een helblauwe hemel.

Ik kijk vanaf de balustrade naar de plek waar ik gisteren in snikken uitbarstte. Het ligt er nu nog verlaten bij, maar zal allengs gevuld worden met badgasten. Pagina 205 greep me naar de strot. Het was maar één strofe die mij deed huiveren en de emotie onbedwingbaar maakte. De opeenvolgende woorden waren briljant en zorgvuldig gekozen.

Wanneer de stroom uitvalt en het maanlicht het enige schijnsel is, hoop ik van ganser harte dat Oostenrijk dit bespaard blijft. Generatoren verzuimen hier hun werk te doen. Ik stel me gerust bij de gedachte dat het bij ziekenhuizen in West-Europa ondenkbaar is.
Het volle maanlicht beschijnt de drooggevallen lagune met hier en daar donkere vlekken die het zeewier en stukken binnenrif markeren. Het heeft nu meer weg van een maanlandschap. Een afdruk van zichzelf op aarde. Je zou zo tussen ‘de kraters’ door naar het buitenrif kunnen wandelen.

Nog enkele uren te gaan voordat Zanzibar en Oostenrijk herenigd zullen worden in het dorp aan den IJssel.