Column Spohie Dijkgraaff: Dollemansrit

Capelle - Twee van de drie wintermaanden zijn voorbij en er is nog geen sneeuwvlok gevallen. Eigenlijk lijkt deze winter op een ellenlange herfstperiode waarin grijze dagen overheersen. Daarom toog ik onlangs met vrienden naar de Terp voor een beetje zon op m’n bord. Bestemming? Grieks restaurant Irodion. Voor de tweede keer door de lezers van het Griekenland Magazine gekozen als ‘Beste Griek’. Daarnaast won het restaurant een international Gold Award voor ‘Autentic Taste of Greece’ van de Griekse organisatie Greek Taste Beyond Borders. Of dit terecht was, wilden we wel even controleren.

Ik voelde me als James Bond

Het leuke van een bezoek aan ‘de Griek’ is dat er naast heerlijk eten en drinken ook altijd herinneringen komen bovendrijven aan vakanties die in Griekenland zijn doorgebracht. Zoals die keer dat ik op de achterbank van een taxi door Athene scheurde. Doel? Het inhalen van een bus waarin mijn jas was blijven liggen. Met daarin mijn portemonnee. Toen ik dat feit, in mijn beste Engels, aan de chauffeur meldde, riep hij aan een stuk door: ‘Stamáta!’ Omdat we vanaf dat moment nóg harder gingen vertaalde ik deze kreet voor mezelf als ‘Stop!’ Hangend aan de handlus voelde ik me als James Bond op jacht naar een boef die uitgeschakeld moest worden. De dollemansrit kwam ten einde op het Syntagmaplein waar zich meteen het volgende probleem aandiende – hoe maak ik de buschauffeur duidelijk dat ik mijn jas op kom halen? Gelukkig was de taxibestuurder niet van mijn zijde geweken. Slechts een kwartier later stapte ik mét jas mijn hotel binnen.
Tja, zo zijn er talloze avonturen die ik graag met u zou delen, maar er is nog één vraag te beantwoorden: zijn de prijzen die de eigenaren van Irodion ontvingen terecht? Ik vind van wel. Al realiseer ik me dat ik niet onpartijdig ben.
Griekenland en de Griekse keuken zijn al jaren mijn favorieten!

Meer lezen? Kijk dan op sophiedijkgraaff.nl.