Column Sophie Dijkgraaff: Goud

Capelle - Mijn ouderlijk huis was gelegen aan een lange straat in Rotterdam – de Electroweg. Om de voordeur van ons huis te bereiken moesten we eerst door een boogportiek. Eenmaal binnen was er een lange smalle gang die drie keuzes bood. Rechtuit was de keuken, daarvoor twee deuren die toegang verleenden naar een slaapkamer en een woonkamer met balkon en tuin. Opa’s domein. Vanwege het woningtekort woonde ik samen met mijn ouders en zus op de slaapverdieping die mijn vader had omgetoverd tot een klein appartement. Even verderop in de straat zat een winkel uitgerust in de stijl van Ot en Sien. De minisupermarkt, gerund door opa en oma Spek, leverde niet alleen levensmiddelen. Eigenlijk waren de ‘Spekkies’ de voorlopers van de huidige therapeuten. Van alle buurtbewoners hoorden ze de ach en weetjes geduldig aan. Nog een stukje verder in de straat ging ik naar kleuterschool. Laatst zag ik dat na al die jaren er nog steeds kinderen over de drempel hollen.

Gelukkige gebruikers

Ik moest aan mijn oude buurt denken nadat ik gelezen had over de verkiezing ‘Gouden IJsselsteen’ 2020. De Gouden IJsselsteen verwijst naar een kleine gele baksteen die vroeger werd gebruikt voor de bouw van huizen, kerken en kloosters. Een typisch en historisch Capels product. Met de verkiezing ‘Gouden IJsselsteen’ beogen de initiatiefnemers dat wij Capellenaren trots zijn en blijven op de omgevingskwaliteit van onze stad. Daarom mochten wij kortgeleden stemmen op bouwprojecten die wij mooi vinden. Helaas was de winnaar tijdens het schrijven van deze column nog niet bekend maar intussen heeft u het vast gelezen.
De straat waar ik opgroeide was opgetrokken uit grauwe bakstenen met als enige versiering een betonnen ornament boven elk portiek. Maakt niet uit. Het belangrijkste is dat ik er happy was. Dat is denk ik de grootste prijs die een architect kan winnen met zijn creatie, gelukkige gebruikers!

sophiedijkgraaff.nl